ای مرهم سینه ی خسته ی ما

وی مونس قلب شکسته ی ما

ما بلبل شورانگیز توئیم

ای تازه گل نو رسته ما

در نغمه گری دستان تواند

در گلشن وحدت دسته ما

پیوسته بود با نفخه ی صور

این زمزمه ی پیوسته ما

برخاسته تا افق گردون

فریاد زبخت نشسته ما

کی حلقه شود در گردن یار

ای دست به گردن بسته ما

از مفتقر این غوغا چه عجب

وز این غزل بر جسته ما

ای خاک درت جام جم ما

آیا خبرت هست از غم ما ؟

ما جمله اسیر کمند توایم

آسوده تو از بیش و کم ما

ای سینه لبالب از غم تو

وز ناله و آه دمادم ما

با ساز غمت دمساز شدیم

ای راز و نیاز تو محرم ما

درد تو علانیه عین دوا

زخم تو معاینه مرهم ما

لطف تو نشان بهشت برین

قهر تو عذاب جهنم ما

پیمان شکنی ز طریقت نیست

ماییم و طریقه ی محکم ما

خرّم دل مفتقر از غم توست

فریاد از این دل خرّم ما

ای شمع جهان افروز بیا

وی شاهد عالم سوز بیا

ای مهر سپهر قلمرو غیب

شد روز ظهور و بروز بیا

ای طایر اسعد فرّخ رخ

امروز تویی فیروز بیا

روزم همه از شب تیره تر است

ای خود شب ما را روز بیا 

ما دیده به راه تو دوخته ایم

از ما همه چشم مدوز ، بیا

عمری است گذشته به نادانی

ای علم و ادب آموز بیا

شد گلشن عمر خزان از غم

ای باد خوش نوروز بیا

من مفتقر رنجور توام

تا جان به لب است هنوز بیا

تا گوهر عشق اندوخته ام

چشم از همه عالم دوخته ام

تا با غم عشق تو ساخته ام

همواره سراپا سوخته ام

تا سینه ی من سینای غم است

چون نخله ی طور افروخته ام

از دفتر عشق تو روز نخست

دیباچه ی غم آموخته ام

با شور غمت سودا زده ام

نقد دل و دین بفروخته ام

هر کس به دلارامی دلشاد

من مفتخر دلسوخته ام

ای یک جهان برادر ، وی نور هر دو دیده

چون حال زار خواهر ، چشم فلک ندیده

بی محمل و عماری ، بی آشنا و یاری

سرگرد هر دیاری ، خاتون داغ دیده

خورشید برج عصمت ، شد در حجاب ظلمت

پشت سپهر حشمت ، از بار غم خمیده

دردانه بانوی دهر ، بی پرده شهره شهر

دوران چه کرده از قهر ، با ناز پروریده

ای لاله ی دل ما ! ای شمع محفل ما !

بر نی مقابل ما ! سر بر فلک کشیده

بنگر به حال اطفال ، در دست خصم ، پا مال

چون مرغ بی پر و بال ، کز آشیان پریده

یک دسته دل شکسته ، بندش به دست بسته

یک حلقه زار و خسته ، خارش به پا خلیده

گردون شود نگون سر ، دیوانه عقل رهبر

لیلی اسیر و اکبر در خاک و خون تپیده

دست سکینه بر دل ، پای رباب در گل

کافتاده در مقابل ، اصغر گلو دریده

بر بسته دست تقدیر ، بیمار را به زنجیر

عنقاء قاف و نخجیر ، هرگز کسی شنیده ؟

آهش زند زبانه ، روزانه و شبانه

از ساغر زمانه ، زهر الم چشیده

رفتم به کام دشمن ، در بزم عام دشمن

داد از کلام دشمن ، خون از دلم چکیده

کردند مجلس آرا ، ناموس کبریا را

صاحبدلان خدا را ، دل از کفم رمیده

گر مو به مو بمویم ، آرام دل نجویم

از آنچه شد نگویم ، با آن سر بریده

زان لعل عیسوی دم ، حاشا اگر زنم دم

کز جان و دل دمادم ، ختم رسل مکیده

بریدم از همه پیوند و بر تو دل بستم

به مهر روی تو با مهر و ماه پیوستم

مرا ز ساغر ابرویت آن چنان شوری است

که بی تملّق ساقی ، خراب و سرمستم

که آفتاب جمال تو دید و آب نشد ؟

صواب نیست که با هستی تو من هستم

به پای بوس تو دارم سری ولی بی مغز

دریغ از اینکه جز این بر نیاید از دستم

رها نشد ز تو تیری که بر دلم ننشست

به خاک پای تو سوگند ناز آن شستم

به گِرد کوی تو گَرد از وجود من برخاست

اگر چه نیست شدم لیک باز ننشستم

به جستجوی دهانت که چشمه ی نوش است

در اولین قدم از جوی زندگی جَستم

سر ار ز لطف تو از فرق فرقدان بگذشت

ولی ز قهر تو طرف کلاه نشکستم

گر التفات نباشد تو را به من چه عجب

تو شاهباز بلند آشیان و من پَستم

به راستی به تو آراست مفتقر خود را

نبودی ار تو من از خویشتن نمی رستم

گر هوای سر کوی تو دهد بر بادم

به حقیقت کند از بند هوی آزادم

جلوه ی روی تو از طور دلم برده قرار

کز زمین می رسد اینک به فلک فریادم

سینه ام ناله ی جانسوز چو بنیاد کند

سیل اشکی بزند سر بکند بنیادم

لیلی حُسن تو را بنده چنان مجنونم

که خردمندی یک عمر برفت از یادم

خضر را چشمه ی حیوان همه ارزانی باد

من دهان و لب شیرین تو را فرهادم

بود امیدم که به جاه تو به جایی برسم

در پی این طمع خام به چاه افتادم

آرزو داشتم از جام تو یابم کامی

دو سه گامی شدم و دین و دل از کف دادم

خواستم برگ و بری از گل روی تو برم

بر زمینم بزد آن شاخه ی چون شمشادم

رخت بستم به خرابات ز ویرانه ی دل

تا که معموره ی حُسن تو کند آبادم

جز غم عشق تو در لوح دلم نقش نبست

مفتقر زین سبب از کِلک مشیّت شادم