ای یک جهان برادر ، وی نور هر دو دیده

چون حال زار خواهر ، چشم فلک ندیده

بی محمل و عماری ، بی آشنا و یاری

سرگرد هر دیاری ، خاتون داغ دیده

خورشید برج عصمت ، شد در حجاب ظلمت

پشت سپهر حشمت ، از بار غم خمیده

دردانه بانوی دهر ، بی پرده شهره شهر

دوران چه کرده از قهر ، با ناز پروریده

ای لاله ی دل ما ! ای شمع محفل ما !

بر نی مقابل ما ! سر بر فلک کشیده

بنگر به حال اطفال ، در دست خصم ، پا مال

چون مرغ بی پر و بال ، کز آشیان پریده

یک دسته دل شکسته ، بندش به دست بسته

یک حلقه زار و خسته ، خارش به پا خلیده

گردون شود نگون سر ، دیوانه عقل رهبر

لیلی اسیر و اکبر در خاک و خون تپیده

دست سکینه بر دل ، پای رباب در گل

کافتاده در مقابل ، اصغر گلو دریده

بر بسته دست تقدیر ، بیمار را به زنجیر

عنقاء قاف و نخجیر ، هرگز کسی شنیده ؟

آهش زند زبانه ، روزانه و شبانه

از ساغر زمانه ، زهر الم چشیده

رفتم به کام دشمن ، در بزم عام دشمن

داد از کلام دشمن ، خون از دلم چکیده

کردند مجلس آرا ، ناموس کبریا را

صاحبدلان خدا را ، دل از کفم رمیده

گر مو به مو بمویم ، آرام دل نجویم

از آنچه شد نگویم ، با آن سر بریده

زان لعل عیسوی دم ، حاشا اگر زنم دم

کز جان و دل دمادم ، ختم رسل مکیده