از اصفهان به قم می رفت صدای آهنگ مبتذلی که راننده گوش می کردجلال رو آزار می داد. رفت و با خوشرویی به راننده گفت: اگر امکان داره یا نوار رو خاموش کنید، یا برای خودتون بذارین

راننده با تمسخر گفت: اگه ناراحتی می تونی پیاده شی!

جلال رفت توی فکر، هوای سرد و بیابان تاریک و…. قصد کرد وجدان خفته راننده رو بیدار کنه.

این بار به راننده گفت: اگه خاموش نکنی پیاده می شم.

راننده هم نه کم گذاشت و نه زیاد پدال ترمز رو فشار داد و ایستاد و گفت بفرما.

جلال پیاده شد.

اتوبوس هنوز خیلی دور نشده بود که ایستاد! همینکه جلال به اتوبوس رسید راننده به جلال گفت: بیا بالا جوون نوار رو خاموش کردم.

وقتی سال ها بعد خبر شهادت جلال رو به آیت الله بهاءالدینی دادن ایشون در حالی که به عکسش نگاه می کرد فرمود :

امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف از من یه سرباز خواست من هم صاحب این عکس رو معرفی کردم.

برای مأموریتی به شهر حلبچه رفته بودیم. در حال نوشتن خاطره بودم که خودکارم تمام شد.

در یکی از خرابه ها مدادی پیدا کردم و به نوشتن ادامه دادم.

لحظاتی بعد با ماشین به طرف مقصد بعدی حرکت کردیم. هنوز در حال نوشتن بودم که حاج حسین پرسید: فلانی چکار می کنی؟

گفتم : با مدادی که پیدا کردم خاطره می نویسم.

ناگهان پاش رو گذاشت روی ترمز و گفت: برو مداد مردم رو بذار و برگرد.

مال مردم ، مال مردم است

عراقی، ایرانی نداره. اون روز ایشان درس بزرگی به من دادند.

یک روز با پسر هفت ساله ام می رفتیم ، توی پیاده رو ابراهیم رو دیدیم .

همین طور که احوال پرسی می کردیم ، صورت ابراهیم سرخ شد و روش رو برگردوند .

فهمیدم از یه چیزی ناراحت شده ! یک نگاهی به پشت سرم انداختم ، دیدم یک زن بد حجاب با یک سر و وضع ناجور کنار باجه ی تلفن ایستاده !

صدای ابراهیم منو به خودم آورد . داشت با ناراحتی می گفت :

غیرت شوهرش کجا رفته ؟ غیرت پدرش کجاست ؟ برادرش غیرت نداره ؟

بعد هم سرش رو آورد بالا و با حال عجیبی گفت :

خدایا ! تو شاهد باش که ما حاضر نیستیم همچین صحنه هایی ببینیم و ….

حالا که 14 سال از اون دیدار میگذره پسرم هنوز جملات ابراهیم رو که نشونه ی غیرتش بود . یادش مونده .