یکی از راه های خودشکنی ، توجه به آیات و روایاتی است که درباره ی تکبر و بدخلقی آمده است .

آدم بداخلاق و متکبّر اوّل از همه خود را عذاب می دهد .

امام صادق علیه السلام فرمودند : هرکس بداخلاق باشد ، خویش را عذاب کرده است .

چنان که فرمودند : خوش اخلاقی بهترین رفیق است .

آدم های خوش اخلاق آرام و راحت هستند . آتش نمی گیرند . عصبانی نمی شوند . برخورد ناشایست ندارند .

به دیگران هم آرامش می دهند . خوش اخلاقی بهترین رفیق است .

تنها هم که هست خوش است ؛ چون با خدا آرام است . از خدا شکایت ندارد .

با هستی مشکلی ندارد . با قضا و قدر الهی درگیر نیست . همیشه راحت و آرام زندگی می کند .

هر کس بمیرد ، موقع مردن امیرالمؤمنین علیه السلام را می بیند ؛ چرا که نفس او کنار می رود .

از همه جا بریده می شود و امیرالمؤمنین علیه السلام را می بیند .

اگر اینجا خود ما « من » را به دست خود نشکستیم ، ما را می شکنند.

ما دوست داریم اینجا خود را بشکنیم که آنجا نشکنند.

در عالم برزخ ، در عالم قیامت ، همه ی این « من ها » را می شکنند و از بین می برند .

اگر کسی یک ذرّه من داشته باشد ، او را به بهشت راه نمی دهند .

رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم فرمودند :« کسی که در دلش به اندازه یک خردل کبر و غرور باشد ، وارد بهشت نمی شود .»

دوستداران اهل بیت ، دوستان واقعی خدا ،کسانی که در دنیا به کمال می رسند ، اینجا شکسته می شوند .

اگر نتوانستند بشکنند ، یا مبارزه نکردند ، در موقع مردن ، برزخ ، قیامت ، این بت را حتما می شکند .

خوشا به حال کسانی که خود بشکنند!

مثنوی می گوید : بت سنگی یا بت چوبی چه گناهی دارد ؟ گناهی ندارد.

بت ساز بد است . بت پرست بد است . یعنی کسی را که بت می پرستد باید درست کرد .

کسی را که بت می سازد ، باید درست کرد ، وگرنه گاو و گوساله و آتش و سنگ و چوب گناهی ندارد .

بعد می گوید : بت داریم تا بت ! آن بت بزرگ را باید شکست که این همه بت ساز و بت پرست درست کرده است .

محور شرارت ها « من ِ» ماست .

این من را باید درست کرد .

مادر بت ها بت نفس شماست

                    زانک آن بت مار و این بت اژدهاست

گفت : آن قدر مارخورده که اژدها شده است . اول باید این « من » را کنار بگذاریم . هر چقدر می توانیم باید تلاش کنیم . خدا هم قطعا کمک می کند .

نگوییم این کار امام هاست .

ما در همه ی قشرها ، در پیرمردها ، در پیرزن ها ، پدر بزرگ ها داریم . اصلا عصبانی نمی شوند ، آرام و وزین هستند . بچه ها شلوغ می کنند ، اما او  آرام آرام نشسته است . به همه هم آرامش و سکونت می دهد.

مرحوم علامه طباطبایی شخصی بود که اگر یک آدم جاهل چند ساعت از او انقاد می کرد و با او حرف می زد ، عصبانی نمی شد .

آرام آرام بود . با لبخند و تبسّم با او روبه رو می شد . انسان باید بفهمد ریشه ی این عصبانیّت ها ، غضب ها ، تندی ها برای این است که « من » انسان ناراحت می شود ، باید این را درست کنیم .

الآن تمام اشیائی که در اطراف ماست ، خود را نشان می دهد .

گل ، لیوان ، کتاب و … . ولی یک شیء وجود دارد که خود را نشان نمی دهد ، ما را نشان می دهد و آن آیینه است .

آیینه وقتی شفّاف و صاف و بیرنگ شد ، چون من ندارد و من او کنار رفته ، دیگران را نشان می دهد .

آب بی رنگ است . رنگ آن به تناسب ظرفی است که آب در آن است . خود آن هیچ رنگی ندارد .

ما هم باید مثل آب شفّاف بشویم . یعنی منِ ما کنار برود . طمع ها ، حرص ها ، خودیت ها و غرض ها را آلوده می کند .

اگر عظمت خدا واقعی در دل ظاهر شود ، منِ ما کنار می رود و همه چیز ما زیر و رو می شود . آن وقت اوست که جلوه می کند.

تا آدم ذوب نشود و من او فانی نشود ، و عشق و محبّت این من را از بین نبرد ، کامل نمی شود .

چرا از انتقاد ناراحت می شویم ؟

پشت یک ماشینی نوشته بود : اگر من یکی خوب شوم ، خیلی خوب می شود . خیلی پیام زیبایی است !

مضمون این آیه ی قرآن است : « یا ایّها الذین آمنوا علیکم انفسکم » ( ای کسانی که ایمان آورده اید ، بر شما باد به خودتان ! »

یعنی اگر من یکی خوب شوم ، خیلی خوب می شود . چرا انتقاد پذیری ما ضعیف است ؟

چرا وقتی به دیگران انتقاد می کنند ناراحت نمی شویم .

باید خود را بسازیم . هر چه خود را بشکنیم راحت می شویم .

کسانی که منِ خود را کنار می گذارند ، خیلی راحت زندگی می کنند .

خدا بی حساب و کتاب به کسی چیزی نمی دهد . ما هم باید در همین مسیر قرار بگیریم .

باید این « من » را پایمال کنیم .