سومین عاملی که موجب رفع یا کاهش فشار قبر می شود نماز وحشت است

نماز لیله الدفن (نماز وحشت) دو رکعت است که در شب اول قبر، هدیه به روح میت خوانده می شود ، در رکعت اول بعد از حمد ، یک مرتبه آیه الکرسی خوانده می شود ، و در رکعت دوم بعد از حمد، ده بار سوره قدر و بعد از نماز بگوید :

« اللهم صل علی محمد و آل محمد وابعث ثوابها الی قبر فلان (نام میت را ذکر کند)

عالم بزرگ ، حاجی نوری در کتاب دارالسلام نقل می کند: استاد و مولای ما ، ملا فتحعلی سلطان آبادی فرمود:

عادت من این بود که هر گاه هر کس از دوستان خاندان رسالت از دنیا می رفت، و خبر آن به من می رسید، دو رکعت نماز شب دفن (نماز وحشت ) نثار او می خواندم ، و هیچکس از این عادت من آگاه نبود، تا روزی یکی از دوستان، در راهی با من ملاقات کرد، گفت : دیشب فلان شخص را که تازگی از دنیا رفته ، در عالم خواب دیدم، از چگونگی حال او بعد از مرگش پرسیدم، گفت: « من بعد از مرگ در تنگنای سختی قرار داشتم، تا اینکه فلانی_(نام شما را برد) دو رکعت نماز برای من خواند، همان دو رکعت، مرا از عذاب نجات داد، خدا پدرش را رحمت کند که به من چنین احسانی نمود»

آنگاه آن شخص، از ملا فتحعلی رحمه الله پرسید: « آن دو رکعت نماز ، چه نمازی بود؟»

من طریقه خود را در مورد خواندن نماز شب دفن ( نماز وحشت که دو رکعت است) برای او بیان کردم.

دومین عاملی که موجب رفع یا کاهش فشار قبر می شود صدقه و نماز مخصوص است :

رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلم فرمودند: بر میت ساعتی سخت تر از شب اول قبر نیست؛ پس رحم نمایید به مردگان خود، با صدقه ، و اگر چیزی را برای صدقه دادن نیافتید، یکی از شما دو رکعت نماز بخواند، در رکعت اول، بعد از حمد سوره توحید را دوبار بخواند، و در رکعت دوم بعد از حمد ، سوره تکاثر را ده بار بخواند، و بعد از نماز بگوید:

«اللّهُمَ صلّ علی محمّد ، وابعَث ثَوابها الی قَبرِ ذلک المَیِّتِ فُلان بن فلان « خدایا بر  محمد و آل او درود بفرست، و ثواب این نماز را به قبر این میت به نام….. برسان»

در همان ساعت هزار فرشته به سوی قبر آن میت می آیند، در نزد هر فرشته ای جامه و حلّه ای می باشد ، و خداوند تنگی قبر او را وسعت دهد تا روز قیامت و به نمازگزار به عدد آنچه آفتاب بر آن می تباد، حسنات عطا می کند، و چهل درجه به او می دهد»

در پست های قبلی عواملی که موجب رفع یا کاهش فشار قبر می شود را برای شما عزیزان قرار دادم

اکنون به یک یک مواردی که گذاشته شد می پردازیم

اولین مورد نماز شب و کامل نمودن رکوع است

امام رضا علیه السلام فرمودند: « کسی که نماز شب بخواند، و در قنوت نماز «وتر» هفتار بار استغفار کند ، اُجیرَ من عذاب القبر : « از عذاب قبر، پناه داده شود»

امام باقر علیه السلام فرمودند: «کسی که رکوع نمازش را کامل انجام دهد ، وحشت قبر به او نمی رسد»

به طور کلّی ، کارهای نیک، نقش بسزایی در آرامش روح در عالم برزخ، و رهایی از فشار قبر دارد، ولی مطابق روایات، بعضی از اعمال در این راستا ، نقش بیشتر دارند، در اینجا به این موارد توجه کنید:

1. نماز شب و کامل نمودن رکوع

2. صدقه و نماز مخصوص

3. نماز وحشت

4.حجّ

5. مردن در جمعه

6. نهادن دو چوب تر همراه میت

7.ریختن آب، روی قبر

8.خواندن بعضی از سوره های قرآن

در پست های بعدی به توضیح هر یک از موارد فوق را خواهم گذاشت

به طور کلّی کفر و فسق و ظلم و اعمال ناشایسته موجب می شود که انسان به فشار قبر مبتلا گردد، ولی مطابق روایات، پاره ای از اعمال در این راستا نقش بیشر دارند ، مانند:

1. نمّامی (سخن چینی)

2. عدم پرهیز از ادرار

3. سوء خُلق نسبت به خانواده

4. تباه نمودن نعمت ها و عدم بهره گیری صحیح از آنها

5 و 6. خواندن نماز بدون وضو، و یاری نکردن مظلوم و ضعیف در برابر ظالم

رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلم فرمود: سوگند به آن کسی که جان محمّد صلی الله علیه در اختیار او است، اگر شما موقعیت مُرده را بنگرید و گفتارش را بشنوید از تفکّر درباره ی او غافل می شوید و درباره ی وضع خودتان گریه می کنید، تا آن وقت که جنازه ی میّت را بر می دارند و حمل می کنند، روح او بالای تابوتش قرار می گیرد و چنین فریاد می زند:

« ای بستگان من! ای فرزندان من ! دنیا با شما بازی نکند، همان گونه که با من باز کرد، اموال دنیا را از راه مشروع و غیر مشروع جمع کردم و سپس همه ی آن را برای شما گذاردم، پس عیش و لذت آن مال برای دیگران است، و مکافات حساب و باز خواست و پیامدهای آن برای من می باشد»

فاحذروا مثل حلّ بی : « پس بترسید و مراقبت کنید از مثل آنچه بر من وارد شده است» که مبادا حال شما نیز مانند حال من گردد.

شخصی در دنیا غرق داد و ستد و خرید و فروش بود، و از جمله هیزم می فروخت و مکرر فریاد می زد: حُزمَه بِفِلِس : «یک بسته هیزم به یک فِلس(پول)»

هنگام مرگش فرا رسید، حاضران، او را تلقین می کردند و به او می گفتند: بگو ؛ لا اله الا الله

در جواب می گفت: حزمه بفلس

چون او در دنیا همواره به جای ذکر خدا، سرگرم این جمله بود و با این سخن خود گرفته بود، هنگام مرگ نیز آن را می گفت.

روایت شده: عزرائیل برای قبض روح بنده ای از بندگان مؤمن و صالح خدا با او ملاقت کرد پس از سلام، گفت : « من کاری با تو دارم که می خواهم کنار گوشت بگویم، او سرش را نزدیک آورد، عزرائیل به او گفت : «آمده ام جانت را بگیرم»

مؤمن : خوش آمدی و مدّتها مشتاق دیدارت بوده ام.

عزرائیل : اگر کار و حاجتی داری انجام بده.

مؤمن : هیچ حاجتی جز ملاقات با پروردگارم را ندارم.

عزرائیل: چگونه جانت را بگیرم؟

مؤمن: آیا اجازه ی اختیار دادن به من را داری؟

عزرائیل : آری، خداوند در مورد مؤمن ، چنین اجازه ای به من داده است.

مؤمن : بگذار وضو بگیرم و سپس مشغول نماز شوم، در حال سجده جان مرا بگیر.

مؤمن مشغول نماز شد و عزرائیل در حال سجده، روح او را قبض کرد.

عصر رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم بود ، یکی از مسلمانان بیمار و بستری گردید ، پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم از حال او جویا شد ، گفتند : بستری است ، پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم به عیادت او رفت ، وقتی که در بالین او نشست ، او را درحال جان دادن یافت ، از او پرسید : حالت چطور است ؟

بیمار : « در حالی هستم که هم امید به رحمت خدا دارم ، و هم از گناهانم می ترسم » .

پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم فرمودند : « اجتماع دو خصلت خوف و رجاء ( ترس و امید ) در دل مؤمن ، در این هنگام ( مرگ ) نشانه ی آن است که خداوند ، آن مؤمن را به امیدش می رساند ، و از آنچه ترس دارد ، ایمن و محفوظ می دارد » .

حضرت ابراهیم علیه السلام روزی شخصی را دید از او پرسید تو کیستی ؟

او گفت : عزرائیل هستم .

حضرت ابراهیم گفتند : از تو می خواهم خودت را به آن صورتی که مؤمنین را قبض روح می کنی ، به من بنمایانی .

حضرت ابراهیم به دستور او ، روی خود را برگردانید ، و سپس به او نگاه کرد ، جوانی بسیار زیبا و خوش رو و شاد دید ، گفت : « اگر مؤمن پس از مرگ ، چیزی ( پاداشی ) غیر از این چهره زیبا را نبیند ، همین دیدار برای او کافی است ، و پاداش خوبی برای کارهای نیکش خواهد بود » .

سپس ابراهیم علیه السلام به حضرت عزرائیل گفت : « اگر می توانی ، خودت را در آن چهره ای که گمراهان را با آن ، قبض روح می کنی ، به من بنمایان » .

عزرائیل گفت : ای ابراهیم ! تو طاقت دیدن آن چهره را نداری .

ابراهیم علیه السلام خواسته اش را تکرار کرد .

عزرائیل گفت : روی خود را بگردان ، ابراهیم علیه السلام روی خود را گردانید و سپس به او نگاه کرد ، دید مردی سیاه که موهای بدنش راست شده و بسیار بوی بد دارد ، و از سوراخ های بینی او دود و آتش بیرون می آید ، حضرت ابراهیم علیه السلام نتوانست آن چهره را مشاهده کند ، بر اثر شدت ناراحتی بیهوش شد ، وقتی که به هوش آمد ، عزرائیل رابه صورت اول دید ، به او فرمود : « ای فرشته مرگ اگر انسان گنهکار جز دیدن همین چهره ، کیفر دیگری نبیند ، همین نگاه برای عذاب و کیفر او کفایت می کند .

یکی از علماء نقل می کرد : در مشهد به تحصیل علوم دینی و حوزوی اشتغال داشتم ، یکی از طلبه ها که از دوستان من بود ، بیمار شد ، و بیماریش به قدری شدید گردید که به حالت مرگ افتاد ، در این هنگام ما او را تلقین می کردیم ، به او می گفتیم : بگو « لا اله الا الله » ، « الله اکبر » و … او در پاسخ می گفت : « نشکن ، نمی گویم » .

ما تعجب کردیم ، از این رو که او طلبه ی خوبی بود ، راز چیست که پاسخ ما را نمی دهد و به جای آن ، سخن بی ربطی به زبان می آورد ؟ تا اینک لحظاتی حاش خوب شد ، از او پرسیدیم ، چرا در برابر تلقین ما می گفتی : « نشکن ، نمی گویم » ؟ راز چیست ؟

در پاسخ گفت : اول آن ساعت مخصوص مرا بیاورید تا بشکنم ، و بعد ماجرا را برای شما تعریف می کنم ، ساعتش را نزدش آوردند و به او دادند ، او گفت : « من به این ساعت علاقه ی بسیار داشتم ، هنگام احتضار ، شنیدم شما به من می گویید : بگو لا اله الا الله و … ولی شخصی ( شیطانی ) در برابرم ایستاده بود و همین ساعت مرا در دست داشت ، و در دست دیگرش چکش بود و آن را بالای سر ساعت من نگه داشته بود ، می خواستم جواب شما را بگویم ، و همنوا با تلقین شما ، ذکر خدا به زبان بیاورم ، آن شخص به من می گفت : اگر الله اکبر و لااله الا الله بگویی ، ساعت تو را می شکنم ، من هم چون آن ساعت را بسیار دوست داشتم ، به او می گفتم : «نشکن ، نمی گویم ».