فقیه زاهد عادل مرحوم شخ جواد بن شیخ مشکور عرب که از اجله ی علماء و فقهاء نجف اشرف و مرجع تقلید جمعی از شیعیان عراق بوده و نیز از ائمه جماعت صحن مطهر بوده است در سال 1337 در حدود نود سالگی وفات نموده در جوار پدرش و در یکی از حجره های صحن مطهر مدفون گردید.

آن مرحوم در شب 26 ماه صفر 1336 در نجف اشرف در خواب حضرت عزراییل ملک الموت را می بیند پس از سلام از او می پرسد از کجا می آیی؟ می فرماید از شیراز و روح میرزا ابراهیم محلاتی را قبض کردم شیخ می پرسد روح او در برزخ در چه حالیست؟

می فرماید در بهترین حالات و در بهترین باغ های عالم برزخ و خداوند هزار ملک موکل او کرده است که فرمان او را می برند گفتم برای چه عمل از اعمال به چنین مقامی رسیده است؟

آیا برای مقام علمی و تدریس و تربیت شاگرد فرمود نه گفتم آیا برای نماز جماعت و رساندن احکام به مردم فرمود نه گفتم پس برای چه ؟ فرمود برای خواندن زیارت عاشوراء (مرحوم میرزای محلاتی سی سال آخر عمرش زیارت عاشورا را ترک نکرد و هر روز که به سبب بیماری یا امر دیگر نمی توانست بخواند نایب می گرفته است).

و چون شیخ مرحوم از خواب بیدار می شود فردا به منزل آیت الله میرزا محمد تق شیرازی می رود و خواب خود را برای ایشان نقل می کند.

مرحوم میرزا محمد تقی گریه می کند از ایشان سبب گریه را می پرسند می فرماید میرزای محلاتی از دنیا رفت و استوانه ی فقه بود به ایشان گفتند شیخ خوابی دیده و معلوم نیست واقعیت آن میرزا می فرماید بلی خواب است اما خواب شیخ مشکور است نه افراد عادی فردای آن روز تلگراف فوت میرزای محلاتی از شیراز به نجف اشرف می رسد و صدق رؤیای شیخ مرحوم آشکار می گردد.

این داستان را جمعی از فضلاء نجف اشرف که از مرحوم آیت الله سید عبدالهادی شیرازی شنیده بودند که ایشان در منزل مرحوم میرزا محمد تقی هنگام ورود شیخ مرحوم و نقل رؤیای خود حاضر بودند نقل کردند و نیز دانشمند گرامی جناب حاج صدرالدین محلاتی فرزند زاده آن مرحوم از شیخ مرحوم این داستان را شنیده اند.

حضرت آقای حاج سید محمد علی قاضی تبریزی که در سه سال قبل در تهران چندی توفق زیارتشان نصیب و از مصاحبتشان بهره مند بودم داستان هایی از آن بزرگوار در نظر دارم از آن جمله فرمودند:

مسجد شش گلان تبریز که امامت آن با جناب آقای میرزا عبدالله مجتهدی است در چهار سال قبل ماه مبارک رمضان شب احیاء که شبستان بزرگ آن مملو از جمعیت بود جناب آقای مجتهدی بدون اختیار و التفات دو ساعت مانده به انقضاء مجلس، احیاء را تمام می کند بعد می بیند حال توقف ندارد از شبستان خارج می شود به واسطه حرکت ایشان تمام اهل مجلس حرکت می کنند و از شبستان بیرون می آیند نفر اخری که بیرون رفت ناگاه طاق بزرگ تماما منهدم می شود و یک نفر هم صدمه نمی بیند چنانچه اگر با بودن جمعیت منهدم می شد معلوم نبود یک نفر هم سالم می ماند.

آقای سید محمود حمیدی گفت که در مرض عمومی آنفولانزا که بیشتر اهالی شیراز به آن مبتلا شدند ( محرم 1337 هجری قمری ) من و اهل خانه ام همه مبتلا شدیم و من از شدت مرض بیهوش شدم در آن حال سید جلیل مرحوم آقا سید میرزا ( امام جماعت مسجد فتح ) را دیدم که در مسجد وکیل پس از نماز جماعت به یک نفر فرمود که به مردم بگو دست راست خود بر دو شقیقه خود گذارید و آیه شریفه « و نُنَزّلُ من القرآن ما هو شِفاء و رحمه للمؤمنین و لا یزیدُ الظّالمین الّا خسارا » را هفت مرتبه بخوانید و بر هر که بخوانید خدا شفا می دهد .

چون به خودم آمدم آیه شریفه را هفت مرتبه خواندم فورا خدا شفا داد برخاستم و دست بر شقیقه فرزندم گذاردم و خواندم او هم فورا خوب شد و از بستر برخاست خلاصه تمام اهل خانه در همان روز خوب شدند و از آن سال تا به حال هر کس از خانواده ام سردردی عارضش می شود همین آیه شریفه را بر او میخوانم فورا شفا می یابد.

از مرحوم حاج شیخ مرتضی طالقانی در مدرسه سید نجف اشرف شنیدم که فرمود در این مدرسه در زمان مرحوم آقای سید محمد کاظم یزدی دو قضیه عجیب و متضاد مشاهده کردم یکی آنکه در فصل تابستان که عده ای از طلاب در صحن وعده ای پشت بام میخوابیدند شبی از صدای هیاهوی طلاب از خواب بیدار شدم دیدم همه طلاب به سمت صحن می روند و دور یک نفر جمعند پرسیدم چه خبر شده ؟ گفتند فلان طلبه خراسانی پشت بام خوابیده و غلطیده و از بام افتاده است .

من هم به بالین او رفتم دیدم صحیح و سالم است و تازه می خواهد از خواب بیدار شود گفتم او را خبر ندهید که از بام افتاده است خلاصه او را در حجره بردیم و آب گرمی به او دادیم تا صبح شد و به اتفاق او به درس مرحوم سید حاضر شدیم و قضیه را به مرحوم سید خبر دادیم.

سید خوشحال شد و امر فرمود گوسفندی بخرند و در مدرسه ذبح کنند و گوشتش را بین فقراء تقسیم نمایندبعد از چند روز در همین مدرسه همان طلبه یا طلبه دیگر در سرداب سن به  روی تختی که ارتفاعش از دو وجب کمتر بود خوابیده و در حال خواب می غلطد و از تخت می افتد و بلافاصله می میرد و جنازه اش را از سرداب بالا می آورند .

این دو قضیه عجیب و صدها نظیر آن به ما می آموزد که تأثیر هر سببی موقوف بخواست خداوندی است که اسباب را مؤثر قرار داده است زیرا می بینیم سبب قوی که قطع به تأثیر آن است مانند افتادن از بام دو طبقه مدرسه سید که قاعدتا باید خورد شود و بمیرد ، کوچکترین اثری از آن ظاهر نمی شود چون خدای عالم نخواسته و بالعکس افتادن از تخت کوتاه یک وجبی که قاعدتا نباید صدمه ای وارد آورد چه رسد به کُشتن ، سبب مردن می گردد.

سید جلیل جناب آقا سید علی نقی کشمیری فرزند صاحب کرامات باهره حاج سید مرتضی کشمیری فرمود شنیدم از فاضل محترم جناب آقای سید عباس لاری که فرمود در اوقات مجاورت در نجف اشرف برای تحصیل علوم دینیه روزی از ماه مبارک رمضان طرف عصر خوراکی برای افطار خود تدارک کرده در حجره گذاردم و بیرون آمده در را قفل کردم و پس از اداء نماز مغرب و عشاء و گذشتن مقداری از شب برگشتم مدرسه برای افطار کردن چون به در حجره رسیدم دست در جیب نموده کلید را نیافتم به واسطه ی فشار گرسنگی و نیافتن راه چاره سخت پریشان شدم از مدرسه بیرون آمده متحیرانه در مسیر خود تا به حرم مطهر می رفتم و به زمین نگاه می کردم ناگاه مرحوم حاج سید مرتضی کشمیری اعلی الله مقامه را دیدم سبب حیرتم را پرسید مطلب را عرض کردم پس با من به مدرسه آمدند نزد حجره ام فرمود می گویند نام نادر حضرت موسی را اگر کسی بداند و بر قفل بسته بخواند باز می شود آیا جده ما حضرت فاطمه کمتر از او است پس دست به قفل نهاد و ندا کرد یا فاطمه قفل باز شد .