پسر سلطان سنجر(پادشاه ایران) یا پسر یکی از وزیرانش به تب شدید مبتلا شد. پزشکان نظر دادند که باید به تفریح رفته، خود را به شکار مشغول نماید. از آن وقت کارش این بود که هر روز با بعضی از نوکران و خدمتکارانش به گردش و شکار برود .

در یکی از روزها آهویی از مقابلش گذشت. او با اسب آهو را به سرعت دنبال می کرد.

حیوان به بارگاه حضرت امام رضا علیه السلام پناه برد. شاهزاده نیز خود را به آن پناهگاه با عظمت امام علیه السلام رسانید. دستور داد آهو را شکار کنند. ولی سپاهیانش جرأت نکردند به این کار اقدام نمایند و از این پیشامد سخت در تعجب بودند. سپس به نوکران و خدمتکاران دستور داد از اسب پیاده شوند.

خودش نیز پیاده شد. با پای برهنه و با کمال ادب به سوی مرقد شریف امام علیه السلام قدم برداشت و خود را روی قبر حضرت انداخت و با ناله و گریه رو به درگاه خداوند نموده و شفای مریضی خویش را از امام علیه السلام خواست و همان لحظه دعایش مستجاب شدو شفا یافت.

همه اطرافیان خوشحال شدند و این مژده را به سلطان رساندند که فرزندش به برکت قبر امام رضا علیه السلام شفا یافته و گفتند:

شاهزاده در کنار قبر امام علیه السلام بماند و برنگردد تا بّناها و کارگران بیایند بر روی قبر امام بارگاهی بسازند و در آنجا شهری زیبا شود و یادگاری از او بماند.

پادشاه  از شنیدن این مژده شاد گشت و سجده شکر به جای آورد. فورا معماران و بناها را فرستاد و روی قبر مبارک آن حضرت گنبد و بارگاهی ساختند و اطراف شهر را دیوارکشی کردند.

آن حضرت در هر سه روز یک بار قرآن را ختم می کرد و می فرمود: اگر بخواهم در کمتر از سه روز قرآن را ختم کنم می توانم، اما هرگز به آیه ای مرور نکردم مگر اینکه در معنای آن اندیشه می کنم و درباره ی اینکه آن آیه در چه موضوعی و در چه زمانی نازل شده است، فکر می کنم.

ابراهیم بن عباس می گوید: هیچ گاه ندیدم که امام رضا علیه السلام در سخن گفتن کسی را برنجاند، و هرگز در برابر همنشین خود تکیه نمی داد و هرگز ندیدم که به کسی ناسزا بگوید و هرگز ندیدم قهقهه کند، بلکه خنده ی او تبسم بود و بر سر سفره ی غذا غلامان و حتّی سرپرست های اصطبل را در کنار سفره ی خود می نشانید.

آن حضرت شب ها کم می خوابید و شب ها را به عبادت می گذرانید، بسیار روزه می گرفت و هرگز روزه گرفتن سه روز در ماه را ترک نمی کرد و می فرمود: روزه ی این سه روز در ماه معادل روزه ی همه  ایام سال و زندگی است.

بسیار به مردم احسان می نمود و به آنها انفاق مالی می کرد و غالبا این کمک های مالی را در شب های تاریک انجام می داد.

امام رضا علیه السلام فرمود: هیچ یک از دوستانم مرا با شناخت حقّم زیارت نمی کند مگر این که در روز قیامت شفاعت از او پذیرفته می شود.

امام باقر علیه السلام: ای جابر! سلامم را به شیعیانم برسان و به آنان اعلام کن که میان ما و خدای عزوجل خویشاوندی نیست، و کسی جز با طاعت و بندگی به او تقرّب نیابد.

جابرا، هر که خدا را فرمان ببرد و ما را دوست بدارد دوست ماست، و هر که نافرمانی خدا کند محبّت ما به حالش سودی ندارد.

حضرت فاطمه سلام الله علیها: اگر به آنچه فرمان می دهیم عمل کنی و از آنچه بر حذر می داریم دوری کنی، از شیعیان مایی و الا هرگز.

پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم : نزدیک ترین مردم به مقام نبوت ، اهل جهاد و دانش اند.

مرحوم محدّث قمی نقل کرده است که حضرت رضا علیه السلام در تابستان روی حصیر و در زمستان رو زیراندازی کم ارزش می نشست، در خانه لباس های زیر و خشن می پوشید و وقتی که بیرون می آمد لباس زیبا و زیبنده می پوشید.

آن حضرت نماز صبح را اول وقت می خواند و سپس به سجده می رفت و تا طلوع آفتاب همچنان در سجده بود، پس از طلوع آفتاب بر می خاست و برای دیدار مردم در خانه می نشست، یا سوار بر مرکب می شد و از خانه بیرون می آمد.

آن حضرت در منزل بانویی را گماشته بود تا زنان را برای نماز شب بیدار کند.

آن امام همام، با مردم کم سخن می گفت و پاسخ و مثال هایی که ضمن گفتارش می آورد نشأت گرفته ی از قرآن مجید بود.

از سیرت سلمان چه خوری حسرت و راهش

بپذیر و تو خود بوذر و سلمان دگر باش (سنائی)

ترس مقربان از سقوط است نه فقط از آتش؛ گیرم که بر عذابت صبر کردم، چگونه بر جدایی ات صبر کنم؟

این ها برای کسانی است که خیلی از ما بالاترند.

ماهنوز به مقام آنها نرسیده ایم. سلمان و مقداد و ابوذر درچه مقامی بوده اند؟!

اما این ها را نشناخته ایم . چطور می خواهیم انبیا و اوصیا را بشناسیم ؟!

رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلم فرمود: کسی که چند دانه خرما یا چند قرص نان یا چند دینار دارد و قصد انفاق آنها را دارد ، در درجه ی اول بر پدر و مادر خود باید انفاق کند و در درجه ی دوم خودش و زن و فرزندش و در درجه ی سوم خویشاوندان و برادران مؤمنش و در درجه ی چهارم خیرات و مبرات .

امام علی علیه السلام پولی به دستشان رسید.

ایشان این پول را در دستشان حرکت می دادند و می فرمودند که: «ای پول! ای دینار! ای درهم! تو آن وقت مالِ من هستی که تو را خرج کنم. برعکس آنچه معمولا خیال می کنند که می گویند پول تا وقتی در دستِ من است، مالِ من است.»

ایشان فرمودند پول تا در دستِ من است مالِ من نیست وقت که پول را خرج کردم، آن وقت است که مال من می شود.

از پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم سؤال شد: چگونه است که همه مؤمنین در قبر مورد سؤال و امتحان قرار می گیرند مگر شهید؟

حضرت فرمود: امتحانی که در زیر برق شمشیر داده است، برای او کافی است.