چه خوب است انسان جز از خدا سخن نگوید . همیشه حرفت را ذکر خدا قرار بده و اگر هم خواستی با دیگر انسان ها صحبت کنی ، با لسان خدا حرف بزن . ان شاءالله دیده هایتان باز شود تا فقط با خدا حرف بزنید .

فقیر مگر دیوانه است که با فقیری همچون خود حرف بزند ، خواسته ات را از خدا که غنی است بخواه .

خلق آلت و اسبابی در دست خدا هستند و مخلوق اویند .

سعی کنید به خلق که نگاه می کنید خدا را ببینید و خلق برای شما حجاب از خالق نشوند ، بلکه نشان دهنده ی خالق باشند .

اگر در خانه ات نمازی ، روزه ای ، کار خیری انجام می دهی ، بدان که این ها منتی است که خداوند بر سرت گذاشته است و لطف کرده است .

خوب است آدمی بداند که اگر احکام را به جا می آورد و دو رکعت نماز می خواند ، خدا مزد آن را جلوتر می دهد ؛ همین توفیق که داد تا به انجام آن عمل موفق شدم ، بلکه خود عملی که داری انجام می دهی ، آیا کم است ؟

خدا نصیب بعضی از شما کرده است که از نماز لذت می برید . آیا حاضرید نمازتان را بدهید و چیز دیگر بگیرید ؟ حاضر نیستید آن را با چیز دیگر عوض کنید .

می گویید : این را بدهم چه چیز از آن بهتر بگیرم .

امیدوارم وقتی نماز می خوانی ، یا اعمال خوب انجام می دهی ، یا در مجالس ذکر و دعا شرکت می کنی ، خودِ توفیق انجام عمل را اول حساب کنی .

در ماه رمضان خدا که مهمانی داد ، با گرسنگی از مهمان هایش پذیرایی کرد . اگر چیزی بهتر از آن بود ، با آن پذیرایی می کرد .

هر که مهمان خدا شود ، کم کم از خوردن و آشامیدن می افتد ؛ همه حواسش به او می رود و علم و محبت او را سیر و سیراب می کند .

مؤمن با اکراه و  بی میلی می خورد و می خوابد و می پوشد ، یعنی رغبت به آن ها ندارد .

روزه ی ماه رمضان روح را و فطریه بدن را پاک می کند.

امیرالمؤمنین علیه السلام فرمود : « ایمان عبد کامل نمی باشد تا وقتی که اعتمادش به آن چه نزد خداست بیشتر باشد ، از اعتمادش به آنچه نزد خود اوست » طاعات و عبادات ما پیش ماست ، ولی آنچه پیش خداست خیلی بزرگ تر است ، به آن امیدوار باش .

وقتی احتیاج پیدا کردی ، چه دنیوی و چه اخروی ، چشمت را به خزانه بدوز ، همه چیز پیش اوست .

تا وقتی که گمانمان این باشد که با همت و تلاش و هنر خودمان می توانیم خوبان را ببینیم و به لقائشان نایل شویم ، راه به جایی نمی بریم . وقتی هر هنری داشتیم به کار بستیم و دیدیم نتیجه ای به دست نیامد و از فعل خودمان مأیوس شدیم ، خداوند پرده را کنار می زند و به ما نشان می دهد .

در زمان حضرت نوح علیه السلام پیرزنی بود که با چند فرزند یتیمش در کلبه ای که ته دره ای قرار داشت زندگی می کرد .

حضرت نوح علیه السلام هر وقت از کار ساختن کشتی خسته می شد ، به کنار کلبه آن پیرزن می آمد و با او حرف می زد . وقتی قرار شد طوفان بیاید ، حضرت به او وعده داد که هنگام طوفان او را خبر کرده و به کشتی سوار می کند .

وقتی طوفان آغاز شد ، نوح علیه السلام آن پیرزن را از خاطر برد . وقتی آب همه جا را گرفت ، نوح علیه السلام به یاد پیرزن افتاد و تأسف خورد که چرا فراموش کرد او را سوار کند .

هنگامی که طوفان فرونشست ، نوح علیه السلام دید در نقطه ای دور دست سبزه واری وجود دارد . نزدیک رفت و با تعجب مشاهده کرد خانه همان پیرزن است و هیچ آسیبی به آن نرسیده است و پیرزن و فرزندانش هم سالم هستند .

از پیرزن پرسید : طوفان که آمد و آب همه جا را گرفت تو متوجه نشدی ؟

پیرزن گفت : یک بار که می خواستم نان بپزم دیدم ته تنورم کمی نمناک است ، پس این از آثار طوفان بوده است .

کسی که با خدا باشد ، طوفان حوادث به او زیان نمی رساند و حتی وجود آن ها را هم احساس نمی کند .

با خدا حرف بزن . گرچه امیدوارم با خدا و خوبان با لب حرف نزنی ، و با عملت حرف بزنی . دست محبت بر سر یتیم بکش و با این کارت به خدا و خوبان بگو : من هم یتیمم ، شما هم دست محبتی بر سرم بکشید .

به فقیر چیزی بده و با این عملت به خدا و خوبان بگو : من هم فقیرم ، شما هم به من بدهید .

عیب اشخاص را بپوشان و با این کارت به خدا و خوبان بگو : من هم عیوبی دارم ، شما هم عیوب مرا بپوشانید و ستر کنید.

فرد ساده ای اتاقی ساخت و به نجار مراجعه کرد و گفت : برای اتاقم دری بساز.

نجار گفت : باید اندازه ی در را بگیری و بیاوری تا برایت بسازم .

فرد ساده رفت و با دو دستش فاصله ی چهارچوب در را اندازه گرفت و در حالی که دست هایش را به اندازه ی چهارچوب از هم باز گرفته بود ، در کوچه به راه افتاد و به مردم می گفت : به من تنه نزنید که اندازه و قواره ام به هم می خورد .

بعضی از افراد ساده برای راه خدا هم قواره و اندازه ای مشخص کرده اند و فکر می کنند خدا فقط در قالب قواره می تواند افراد را به کمال و مقصد برساند و دائما هم مواظب اند که قواره شان به هم نخورد ، در حالی که راه خدا محدود به هیچ قواره ای نیست.

حضرت صادق علیه السلام به شخصی که منکر خدا وبود فرمود : آیا تا به حال پیش آمده است که به کشتی سوار شوی و کشتی غرق شود و تو برای غرق نشدن ، دستت را به یک تخته چوب که بر روی آب است بگیری و بادی بوزد و همان تخته چوب را هم از دستت بگیرد ؟

عرض کرد : بلی .

حضرت فرمود : در آن لحظه امیدت به چه کسی بود که تو را نجات دهد ، او همان خداست . وقتی از همه جا مأیوس شدی و چشمت را بستی ، آنجا خدا را می بینی .

اگر چیزی از دنیا نصیب شما نشد ، بدانید که مال شما نبوده است .

اگر خواستگاری دختری رفتید و نصیب شما نشد پکر نشوید .

در مشیّت و مقدرات الهی این مال شما نبوده است . و اگر درست شد ، خدا خواسته است . و اگر درست نشد ، خدا نخواسته است .

اگر با مشیّت خدا آشنا شوید و عقیده داشته باشید ، غصه های دنیا کنار می رود .

« شد شد ، نشد نشد » در هر حال می گوییم : به چشم . هر دو اطاعت خداست .

بعضی اوقات همه ی مقدمات فراهم است و معامله ای صورت نمی گیرد و در بعضی اوقات همه ی مقدمات و جهات خراب است ، ولی بالاخره معامله ای انجام می گیرد.

این مشیّت الهی است . همه ی دنیا و آخرت مشیّت الهی است . شما با صاحب مشیّت آشنا هستید . این مشیّت است که به قلب شما اعتماد داده است . هر جا که نشد ، طاقت داری و هر جا که شد ، خیلی خوشحال نمی شوی و خیلی شلوغ نمی کنی ؛ چون به یک مشیّت امید داری و با آن زندگی می کنی . بهره ای از آن دارید . نشانه ی آن این است که صابرید و طاقت دارید .

او برای ما این چنین تقدیر کرده است . وقتی دانستیم او برای ما درست کرده است ، خیلی راحت می شویم . راحت می خوری و می پوشی و می شنوی و خوب هم نگاه می کنی . جمال او هم برایت تجلّی می کند .

پیش از این وقتی به همسرمان نگاه می کردیم و خیال می کردیم خودمان تهیّه کرده ایم ، زشت بود . از دیشب تا به حال که به نظرمان آمده است او را خدا برایمان بریده است ، تماشا دارد .

خانه مان چه زیبا شده است ، همان خانه ای که از آن خسته شده بودم

رفیقانت را خدا و مشیّت برایت بریده است - رفقای خوب را - مخصوصا شما که همه زیبا پسند و رفیق پسندید . همه این ها را خدا و ائمه علیهم السلام برایمان بریده اند .

اقرار به مشیّت ،تمامی آسمان و زمین را زینت می دهد .

آدمی چیزی را که مشیّت برایش بریده است ، با جان و دل می گیرد . اگر چه تلخ یا شور باشد .

همه از خدا به سمت خدا می روند . آیا این کلمه شما را سبک نمی کند ؟ این جمله فقط برای مرده و مردن نیست . در مواقع فقر و مصیبت هم بگویید . هر گاه غصه ی دنیا شما را اندوهگین کرد ، آیه ی استرجاع را بخوانید. هر وقت مصیبت دیدید ، « انّالله و انّا الیه راجعون » . این پیام مؤمنین است و رحمت و صله خداوند را در پی دارد . صله ی خدا خیلی بزرگ است . مایه ی نجات است . اگر این معنی در قلب ما جای بگیرد ، اثرات بسیاری دارد . این آیه را سر جانمازتان بگذارید و هر صبح و شب آن را بخوانید تا در دلتان جا باز کند . دل انسان مستعد است برای این که گرفتاری ها را علاج کند . منتهی بدن اجازه نمی دهد که امثال این آیات به گوش برسد.

شب برای سالک خیلی خوب و نافع است . هر وقت غمناک شدی شب است . از شب و فقر و گرسنگی و مریضی و … فرار نکن .

دم هم نزن ، که بهترین عبادت صوم و صَمت است .

دنیا شب است و قیامت روز و برزخ بین الطلوعین است . دنیا شب است . قدر شب دنیا را بدان و از آن بهره ببر.

جان دادن بهتر ازجان کندن است . مؤمن با محبّت جانش را تقدیم می کند ، اما جان کافر را با زور می گیرند .

هر چه دنیایی است بالاخره رفتنی است .

چه بهتر که خود آدم آن را به دوست تقدیم کند و در راه خدا بدهد .

جان اشقیا را می کَنَند ، دوستان اهل بیت علیهم السلام خودشان جانشان را می دهند .

نوزاد بعد از تولد گریه را سر می دهد . یعنی اینجا که آمده ام جای بدی است .

لذا بلافاصله راه برگشت را در پیش می گیرد و به موت رو می آورد .

هر نَفَس قدمی رو به موت است . همه رو به موت می روند ، منتها غیرمؤمن جان می کند و مؤمن خودش جانش را تقدیم می کند .

دائما در موت زندگی می کنیم و رو به موت می رویم .

وقتی نماز می خوانی ، وقتی « الله اکبر» و « لا اله الا الله » می گویی ، از مال و از جان و از وقتت که می گذری ، همه این ها موت است .

اگر این کارها را با محبت انجام دهی ، از آن لذت هم خواهی برد.

احسان و محبّت ، بُرنده تر از شمشیر است و زودتر انسان را شهید می کند .

اگر به احسان خدا واقف شوی ، عاشق او می شوی و اگر عاشق شدی ، عشق او تو را شهید می کند .

و بهترین راه نیل به موت همین است .

چون حق تعالی قیّوم همه اشیاء است و هیچ آفتی به او راه ندارد و از هر جهت غنی مطلق است ، ما خیالمان راحت است .

خیلی باید آرامش داشته باشیم ؛ چون که به قیّوم ما هیچ صدمه ای وارد نمی شود .

اگر یک شخص غنی که به او اطمینان و اعتماد داری به تو بگوید نگران نباش و غصه ی بدهی هایت را نخور ، خیالت راحت باشد ، من هستم ، ببین این حرف او چقدر به تو آرامش می بخشد و راحت می شوی .

خدای مهربان که غنی و تواناست به تو گفته است : « ألیس الله بکاف عبده »

« آیا خداوند برای کفایت امور بنده اش بس نیست ؟! »

یعنی ای بنده ی من ، برای همه ی کسری ها و کمبودهای دنیوی و اخرویت من هستم .

این سخن خدا چقدر انسان را راحت می کند و به آرامش می رساند .

پدری بچه ی نافرمان و متخلّفش را از خانه بیرون کرده و به همه ی اقوام و آشنایان هم سپرده است که اگر به خانه ی آن ها رفت ، راهش ندهند .

منتها خود پدر در داخل خانه پشت در ، به انتظار بازگشت فرزندش ایستاده و آغوشش را گشوده تا وقتی فرزند بازگشت در آغوشش بگیرد .

گاهی اوقات خدا و خوبان با بعضی از دوستانشان این گونه رفتار می کنند و همه ی درها را به روی آن ها می بندند تا به آن ها بفهمانند که جز پیش ایشان جایی نیست.

در زمان های سابق بچه ها بازی ای می کردند به نام « حمومک مورچه داره ، بشین و پاشو خنده داره »

دنیا همان حمومک است و هیچ کس ثابت و برای همیشه نمی تواند در آن بنشیند.

امروز به آن ها می گویند : پشت میز فلان اداره یا داخل فلان ملک و خانه و … بنشین ، و فردا می گویند پاشو .

این نشستن و بلند شدن هر دو خنده دارند.

نکند وقتی گفتند بلند شو ، محزون و  غصه دار شوی !

خودت را ، هر چه هستی ، خوب یا بد ، با صدق بر خدا عرضه کن .

به فقر و عجز و جهل خودت در برابر خدا اعتراف کن .

نعمت های خدا بر خودت را برشمار و به عجز خود از ادای شکر آن ها اعتراف کن.

اگر نعمت های مادی و معنوی را بشماری ، خود را مدیون همه ی اهل آسمان ها و زمین می یابی و از ادای دین آن ها خود را عاجز می بینی .

آن گاه عجز خود را به خدا عرضه کن و از او بخوان که تو را از زیر بار این دین بیرون بیاورد.

آن گاه او به تو الهام می کند که شکر او را به جای آوری.

در « لا اله » هر چه غیر خداست را از دل بیرون کن .

در « الا » تشدید را محکم ادا کن تا اگر چیزی باقی مانده از ریشه کنده شود و وجودت پاک شود . آن گاه « الله » را بگو تا همه ی دلت را تصرف کند .

وقتی می گویی « لا اله الا الله » نه دنیا می ماند ، نه عادات و رسوم ، نه آبروداری بین اهل دنیا ؛ همه از بین می رود .

« لا إله » یعنی هر چه واله کننده ی من است دور انداختم جز الله را .

درست دقت کن ! اگر می ارزد آن را بگو ، بی حساب نگویی ، که وقتی واله کننده ها رفتند ، فریادت بلند می شود.