خودت را ، هر چه هستی ، خوب یا بد ، با صدق بر خدا عرضه کن .

به فقر و عجز و جهل خودت در برابر خدا اعتراف کن .

نعمت های خدا بر خودت را برشمار و به عجز خود از ادای شکر آن ها اعتراف کن.

اگر نعمت های مادی و معنوی را بشماری ، خود را مدیون همه ی اهل آسمان ها و زمین می یابی و از ادای دین آن ها خود را عاجز می بینی .

آن گاه عجز خود را به خدا عرضه کن و از او بخوان که تو را از زیر بار این دین بیرون بیاورد.

آن گاه او به تو الهام می کند که شکر او را به جای آوری.