چک وقتی قلم خوردگی پیدا کند دیگر از اعتبار می افتد، مگر این که پشت نویسی شود.

ما هم همین طور….. وقتی که یک گناهی، لغزشی ولو ناچیز ، ولو اندک داشته باشیم از چشم خدا می افتیم، مگر این که پشت نویسی کنیم؛ یعنی توبه کنیم ، آن وقت است که آن اعتبار و آبروی رفته باز می گردد.

این است که قرآن کریم می گوید: همه توبه کنید و به سوی خدا باز گردید .

وقتی تلفن روی آیفون باشد، حاضری هر چزی را بگویی؟

عالَم روی آیفون است، هم صوتی و هم تصویری!

یعنی خداوند هم صدای ما را می شنود و هم تصویر ما را می بیند.

او به بندگان خود آگاه است، و بیناست.

پس کمی با احتیاط و با ملاحظه رفتار و زندگی کنیم .

منبع : کتاب مثل شاخه های گیلاس جناب حجت الاسلام رنجبر

چتر باز ها چه عشقی می کنند وقتی سقوط می کنند!

هر چه ارتفاع بیشتر، سقوط برا آن ها لذت بخش تر است!

چرا؟ چون پشت آن ها گرم است به یک چتر.

ایمان هم چتر است ، چتر نجات!

اگر ما اهل ایمان باشیم، دیگر از سقوط و افتادن و تهدیدها هیچ هراسی نخواهیم داشت و این است که قرآن کریم همه را به ایمان دعوت می کند، ایمانی از سر صدق نه ادعای گزاف:

ای شما که ادعای ایمان دارید، بیایید اهل ایمان باشید

کیف ها را در مغازه های کیف فروشی ببین که چقدر زیبا و خوش فرم و خوش قواره ایستاده اند. اگر داخلشان باز کنی می بینی پر از روزنامه باطله اند!

و وقتی که روزنامه ها را بیرون می ریزی از شکل می افتند. خشم و عصبانیت مثل همان روزنامه باطله اند؛ وقتی آن ها را فرو ببریم شکل پیدا می کنیم ، شخصیت پیدا می کنیم. برای همین، قرآن کریم یکی از ویژگی های اهل ایمان را فروخوردن خشم می داند:

یعنی خشم و عصبانیت خود را فرو می برند.

هر چیزی خالصش خوب است.

مثل گلاب و عسل که خالص شان خوب است.

حتی خود آب ، خالصش خوب است.

آبی که توی یخچال می گذاری، بوی طالبی و گوشت و ماست می گیرد، این آب دیگر گوارا نیست.

آبی گواراست که طعم آب داشته باشد، بوی آب داشته باشد، رنگ آب داشته باشد.

عبادت هم همین طور است ؛ خالص آن خوب است.

این است که قرآن کریم می فرماید: جز خدا هیچ کس را بندگی نکنید ، یعنی بندگی خود را خالص کنید.

شما اول انگشت خود را در استمپ می گذاری و آن را جوهری می کنی و بعد پای یک قرارداد را انگشت زده و آن را جوهری می کنی. یعنی تا این انگشت خود جوهری نشود نمی تواند برگ کاغذی را جوهری کند.

هندسه ی عالم هم همین است. ما تا خود  یک ویژگی و صفتی پیدا نکنیم، نمی توانیم دیگران را دعوت کنیم تا آن ویژگی و صفت را پیدا کنند.

این است که قرآن کریم گلایه می کند از کسانی که حرف هایی می زنند و مردم را به خصوصیاتی دعوت می کنند، درحالی که در خودشان از آن ویژگی ها خبری نیست.

چرا یک حرف هایی می زنید که خود انجام نمی دهید.

درست مثل سوزم که برای همه لباس می دوزد، اما خود برهنه است.

یا مثل شمعی که اطرافِ خود را روشن می کند، اما پای خودش تاریک است.

یک گل وقتی شاداب و با طراوت است که لقمه های پاک در اختیارش قرار بگیرد: آب پاک، خاک پاک

ما آدم ها هم همین طوریم، یعنی وقتی شاد وشاداب و سرحال هستیم که مواظب لقمه هایمان باشیم؛ لقمه هایمان پاک و طیّب باشند.

این است که قرآن کریم نصیحت می کند:

یعنی مردم لقمه های حرام را مصرف نکنید. چرا؟ چون افسرده می شوید، ناراحت می شوید، پژمرده می شوید، خشک می شوید. آزرده خاطر می شوید و آسیب می بینید.

یک مداد اگر مغز نداشته باشد، هیچ ارزشی ندارد؛ فقط چوب است.

ارزش یک مداد به مغز آن است.

ارزش ما آدم ها هم به مغز و عقل و خرد است.

اگر این خرد و عقل را کنار بگذاریم، و اهل حساب و کتاب نباشیم ارزشی نداریم، فایده ای نداریم.

یکی از ناله های اهل جهنم این است:

اگر اهل تعقل و اندشه بودیم، اگر اهل درک بودیم امروز اینجا نبودیم.

یک میخ اگر راست باشد هر چه هم ضربه بخورد پیش تر رفته و محکم تر و مقاوم تر خواهد شد، به همین خاطر هم قرآن به ما می گوید بیایید راستی و صداقت پیشه کنید، اینجاست که هیچ کس نمی تواند به شما آسیب بزند.

اگر اهل شکیبایی باشید، اگر تقوا پیشه کنیدو در یک سخن، اگر راستی و درستی پیشه کنید، هیچ کس نمی توان به شما آسیب بزند، اما اگر صداقت را پیشه نکنید و کج بشوید و کج رفتار باشید مثل همان میخ کج می مانید؛ هرچه ضربه بخورید بیشتر کج می شوید.

توپ را که شوت می کنند و به آن ضربه می زنند. بالا می رود اما پایی که ضربه می زند به عقب بر می گردد.

و این خود یک درس است.

یعنی اگر به کسی البته به ناحق و نابجا ضربه ای بزنی آن که ضربه می خورد اوج می گیرد ولی تو که ضربه می زنی عقب می افتی و این یعنی بدی های تو به خود تو بر می گردد.

و این همان است که قرآن کریم می گوید: بدی های شما به خود شما باز می گردد.

دیوار را ببین ! صبح که می شود، سایه سیاه و دراز خود را به این طرف و آن طرف می اندازد، اما نزدیک به ظهر که می شود همان سایه آرام آرام به خودش بر می گردد.

برگرفته از کتاب مثل شاخه های گیلاس جناب حجت الاسلام آقای رنجبر

در یک شب تار و تاریک و ظلمانی که پیرامون ات چاه و چاله هم زیاد باشد، البته احتیاط می کنی، می ایستی و حرکت نمی کنی.

قرآن می گوید: اگر یک مطلبی برایت روشن نبود و تاریک و مبهم بود آنجاهم حرکت نکن! آنجاهم بایست! آنجا هم زود داوری و قضاوت نکن!

چیزی که نسبت به آن آگاه نیستی و آگاهی و اطلاع نداری دنبال نکن، چون آسیب می بینی.

برگرفته از کتاب مثل شاخه های گیلاس جناب حجت الاسلام آقای رنجبر

زغال های خاموش را کنار زغال های روشن می گذارند تا روشن شوند، چون همنشینی اثر دارد.

ما هم مثل همان زغال های خاموشیم؛ پس اگر کنار کسانی بشینیم که روشن اند، نورانیتی دارند و گرما و حرارتی دارند، ما هم به طفیل آن ها روشنی می گیریم و گرما و حرارتی پیدا می کنیم، و گرنه در قیامت حسرت می خوریم .

یکی از حرف های جانسوز اهل جهنم همین است : ای کاش با فلانی رفیق نبودم و با او نمی نشستم. او تاریک بود و مرا هم مثل خود تاریک کرد.

یعنی ای کاش رفیقی سر راهم سبز بود، روشن بود، صفا و نوری داشت تا من هم از پرتو او طرفی می بستم.

برگرفته از کتاب مثل شاخه های گیلاس جناب حجت الاسلام آقای رنجبر

شمع را ببین هر چه به آن نزدیک تر باشی نور و روشنایی بیشتری دریافت می کنی.

قرآن کریم می خواهد ما هم از جنس شمع و هم صفت شمع باشیم . می گوید: به گونه ای باش که هر کس به تو نزدیک تر بود، بهره و سود بیشتر ببرد. و نزدیک ترین کسان به ما نخست پدر و مادرند و آن گاه همسر، و سپس فرزندان و در آخر هم بستگان و خویشان .

یعنی اول پدر و مادر خودت را مورد لطف و محبت قرار بده، آن گاه نزدیکانت را، همچون همسر، فرزندان و خویشان.

برگرفته از کتاب مثل شاخه های گیلاس جناب حجت الاسلام آقای رنجبر

شیوه آزمون موتور سواری جهت دریافت گواهی نامه را دیده اید ؟

چند قطعه سنگ با فاصله های کم بر روی یک خط قرار می دهند و آن گاه از متقاضیان گواهینامه می خواهند که به صورت زیگزاگ از میان آن ها به گونه ای حرکت کنند که هیچ برخوردی با سنگ ها نداشته باشند.

هر سنگ اگه چه یک مانع است ، اما گذر از کنار هر یک از آن ها به شرط عدم برخورد، امتیازی برای موتور سوار است .

حال مزاحمت ها و موانع زندگی درست شبیه همان پاره سنگ ها در مسیر موتور سوار است که گذر از کنار هر کدام می تواند آدمی را ممتاز و متمایز سازد و در عین حال هم می تواند آدمی را زمین زده و مردود و مطرود دستگاه حق سازد .

آن چه در بیرون و جهان خارج اتفاق می افتد چه خوب و وچه بد ، هم می تواند زمینه رشدو ارتقای آدمی را فراهم کند و هم می تواند آدمی را زمین زده و مایه ی سقوط او باشد .

و طبیعی است کسی که اهل ریاضت و تمرین باشد راحت از کنار آن ها عبور می کند و کسی که چنین نباشد به حتم و یقین ساقط می شود .

و باز هم می بینیم که ریشه سقوط در خود آدمی است و نباید آن را در جایی دیگر جست و جو کرد .

ظاهر فرش ها را ببین چه نرم و لطیف و خوش نقش و نگارند ، اما باطن و پشتشان را هم ببین که چه زمخت و خشک و خشن و بی رنگ و رو هستند .

بعضی آدم ها هم درست مثل فرش می مانند . یعنی ظاهرشان نرم ، آرام اما باطنشان چیزی دیگر است .

یا مثلا به ظاهر وانمود می کنند آرام و خوش اند ، اما نیستند .

سرنوشت این جماعت چیزی شبیه همان فرش هاست .

یعنی بالاخره زیر دست و پا رفته و لگدکوب این و آن می شوند .

بعضی عکس ها تا کوچک اند کیفیتی دارند ، اما همین که بزرگ می شوند از کیفیت افتاده و کاملا شطرنجی می شوند .

بعضی آدم ها هم همین طورند .

تا بزرگ نشده و جایگاه و منزلت اجتماعی چندانی پیدا نکرده اند ، مثلا بخش دار یک بخش اند ، آدم خوبی هستند ، اما همین که منصب و موقعیتی بالاتر پیدا می کنند عوض می شوند .

کمربند ماشین را ببین ! اگر نرم نرمک بکشی تا آخر با تو می آید ، اما اگر پای شتاب و خشونت در میان باشد همان جا می ایستد ، ذره ای هم جلو نمی آید ، یعنی عقب می رود ، اما جلو نه !

خب ، این یک درس است ، درس اخلاق ، آن هم با زبان عمل .

می گوید : آقای راننده ! اگر پدری و می خواهی فرزندانت پا به پای تو تا آخر بیایند ، تنها راهش نرمش است، پس خشونت را کنار بگذار .

آقای راننده ! اگر همسری و می خواهی خانم یا شوهرت در برابرت نایستد ، یک راه بیشتر ندارد ، آن هم نرمش است .

آقای راننده ! اگر مدیری و می خواهی کارمندانت همراه و همدل تو باشند و در خطرات و بحران ها نگهبان تو باشند و تو را حفظ کنند راهش نرمش و انعطاف است .

حال شما خودت ببین چه سختی ها و دشواری ها که با نرمش آسان می شود .

« الرِفقُ یُیسِّرُ الصِعاب َ …. »

نرمی و مدارا سختی ها را آسان می کند

مثل گوشت با استخوان !

دستت را ببین !

همه اش گوشت است ؟ نه !

همه اش استخوان است ؟ نه !

بلکه گوشت و استخوان با هم است و همین با هم بودن است که دست را دست کرده است .

حال نرمی مثل گوشت است ، سختی مثل استخوان ، و این دو با هم باشند .

کسی که همه اش نرمش و انعطاف است هیچ به درد نمی خورد ؛ همین طور کسی که همیشه و همه وقت خشک و خشن باشد .

« چو نرمی کنی خصم گردد دلیر**** و گر خشم گیری شوند از تو سیر

درشتی و نرمی به هم در ، به است **** چو رگ زن که جراح و مرهم نِه است »

« اِخلِط الشّدَهَ برِفقِ  » سختی و نرمی را با هم همراه کن

مداد وقتی تراش می خورد ، درست است چیزهایی از او کم می شود اما روان تر می نویسد ، راحت تر می نویسد .

مصیبت ها هم مثل مداد تراش اند ؛ درست است از ما چیزهایی کم می کنند اما سیر و حرکت ما را در راه خدا روان تر می کنند .

این است که قرآن کریم می فرماید : از این عُسرت ها و سختی ها رنجیده خاطر مباش ، چون آن ها با خود راحتی ها و موهبت ها را به ارمغان می آورند و البته بهره مند خواهی شد .

در بهار اگر بوته ها به گل نشسته اند ، اگر درختان جامه سبز و لطیف به تن دارند ، به راحتی به اینجا نرسیده اند ….

« به راحتی نرسید هر که زحمتی نکشید »

یعنی سرماهای سختی پشت سر گذاشتند و برف و باران و رگبار و تگرگ ها را تحمل کردند ؛ گاهی حتی شاخه هاشان هم شکست ، اما خم به ابرو نیاورده ، بلکه پای برجا ایستاده و ایستادگی کردند .

« هزار نکته ز باران و برف می گوید***** شکوفه ای که به فصل بهار درچمن است »

حال ما هم اگر سختی ها را تحمل کنیم ، یک روزی سبز می شویم ، یک روزی بهاری می شویم ، یک روزی تماشایی می شویم .