زغال های خاموش را کنار زغال های روشن می گذارند تا روشن شوند، چون همنشینی اثر دارد.

ما هم مثل همان زغال های خاموشیم؛ پس اگر کنار کسانی بشینیم که روشن اند، نورانیتی دارند و گرما و حرارتی دارند، ما هم به طفیل آن ها روشنی می گیریم و گرما و حرارتی پیدا می کنیم، و گرنه در قیامت حسرت می خوریم .

یکی از حرف های جانسوز اهل جهنم همین است : ای کاش با فلانی رفیق نبودم و با او نمی نشستم. او تاریک بود و مرا هم مثل خود تاریک کرد.

یعنی ای کاش رفیقی سر راهم سبز بود، روشن بود، صفا و نوری داشت تا من هم از پرتو او طرفی می بستم.

برگرفته از کتاب مثل شاخه های گیلاس جناب حجت الاسلام آقای رنجبر