زشت روی توست نی رخسار مرگ
مرگ هر یک ای پسر همرنگ اوست
آینه صافی یقین هم رنگ روست
ای که می ترسی ز مرگ اندر فرار
آن ز خود ترسانی ای جان هوش دار
زشت روی تست نی رخسار مرگ
جان تو همچون درخت و مرگ برگ
از تو رسته است ار نکویست ار بدست
ناخوش و خوش هم ضمیرت از خودست
گر به خاری خسته ای خود کشته ای
ور حریر و قزدری خود رشته ای
