و سپاس مخصوص آن خدایی است که اگر بندگانش را از درک و شناخت سپاسش، در مقابل خیر واحسان و مهربانی و دلسوزی هایی که پشت سر هم به آنان می داده و از بخشش های پیوسته ای که بر آنها کامل ساخته محروم می نمود، بی تردید از تمام نیکی ها و نعمت های الهی، استفاده می نمودند و هیچ نوع شکر و سپاسی را به جا نمی آوردند و در رزق و روزی هایش گشایش می بافتند و قدردانی و شکرگزاری نمی کردند و اگر آنها این چنین می بودند( که هیچ نوع احساسی برای شکر و سپاس در برابر نعمت های الهی نداشتند) قطعا از شأن و مقام انسانی خارج گشته و به مرز حیوانیت سقوط می کردند و چنان می بودند که در آیات آشکار قرآن از آنها چنین تعریف کرده: این ناسپاسان جز به چارپایان نمانند و بلکه از آنها هم پایین تر و گمراه ترند.