نقل است از بعضی عارفین که نزد محتضری حاضر شد. حاضرین از او استدعا کردند که آن محتضر را تلقین کند . او این رباعی را تلقین او کرد ：

گر من گنه جمله جهان کردستم              لطف تو امید است که گیرد دستم

گویی که به وقت عجز دستت گیرم          عاجزتر از این مخواه که اکنون هستم