همان طور که پایان شب سیه سپید است، چون آدمی از شب طبیعت به در رفت و از ظلمت تن رهایی یافت، به عالم نور می رسد و ربّ الفلق ، تاریکی را به نور می کشاند.

خوشا به حال آن که جز او به کسی توجه ندارد، سر جز به پیشگاه او نمی نهد، و خوردن، نوشتن، حرف زدن و سکوت او جز برای خدا نیست .