ماییم و رخ یار دلارام و دگر هیچ

ما راست همین حاصل ایّام و دگر هیچ

ای زاهد بیچاره که داری هوس حور

ای وای تو و آن هوس خام و دگر هیچ

خواهی که زنی گام به امید وصالش

باید گذری اوّلا از کام و دگر هیچ

از خدمت نفست ببُر ای دوست که این دون

گرگی ست که هرگز نشود رام و دگر هیچ

یا رب چه توان گفت مر این مُرده دلان را

کاین ها که شمار است بود دام و دگر هیچ

خواهی گذرد صیت تو از مشرق و مغرب

می باش یکی بنده ی گمنام و دگر هیچ

از پرتو جام و رخ ساقی به سحرها

نجم است فروزان به بر و بام و دگر هیچ