سپاس خدایی را که برای ما انسان ها، زیبایی های آفرینش را در اندام و قیافه برگزید، و پاکیزه ترن روزی ها را به سوی ما روان ساخت، و برای ما با داشتن قدرت و توانایی بر تمام آفریدگان و با در اختیار گرفتن آن ها، برتری بخشید، بر این حساب تمام آفریدگانش با قدرت او، به خواست ما، گردن نهاده و با توانایی شکست ناپذیرش همگی، در اطاعت ما می چرخند و سپاس مخصوص خدایی که در نیاز و احتیاج را به روی ما از غیر خودش بست، پس وقتی که این همه مهربانی در حق ما می کند چگونه ممکن است که ما بتوانیم او را سپاس گزاری نماییم؟ یا کی می توانیم شکرش را به جا آوریم؟! هیچ گاه! با ممکن نبودن، کی با ناتوانی ؟ (مخلوقات همگی در هر شرایط محتاجند و اگر محتاجی به محتاج دیگر دست باز کند نهایت ذلت و خواری است. پس باید تنها خالق را مورد توجه قرار داد، و اگر از مخلوقی انتظار حل مشکلی باشد آن را هم باید به خدا نسبت داد.زیرا بدون عنایت او هیچ کس نمی تواند رفع نیاز بکند)
