بخشی از دعای اول صحیفه ی سجادیه
سپاسی که تاریکی های قبر یا عالم بعد از مرگ را روشن ساخته و راه برانگیختن و رستاخیز را بر ما، راحت کند، و موقعت ما را نزد بینندگان (انبیاء، ائمه هدی) در جایگاه های شرافتمندانه قرار دهد. روزی که هر کس سزای عمل خود بیند بدون آنکه به آنها ستمی شود. روزی که هیچ دوست و خوشاوندی از دوستش در دفع عذاب و کیفر کمترین حمایتی نمی تواند بکندو ستمکاران یاری نشوند.
سپاسی که از ما بر خواسته و به بالاترین بالاها، در نوشته تنظیم شده ای که نزدیکان پیشگاه الهی (پیامبر، و امامان، فرشتگان مقرب) آن را شهود می کنند، صعود کند تا به عنوان سند در حمایت از ما مطرح گردد.
دعای زیبایی بود