و سپاس و ستایش خدایی را، که از ناحیه ی خودش حقایقی را برای ما (به وسیله عقل، و توجه دادن ها و الهام ها و جلوه های نور در دلها) شناسانده ، و بر آنچه از سپاس گزاریش بر دلمان افکنده که فراموشش نکنیم و بر آن درهای آگاهی که از پروردگاریش بر روی ما گشوده و بر آن اخلاص ورزی در توحید و یگانگیش که ما را رهنمون شده، و قلب ما را از انکار خودش و شک و دودلی در کارهایش دور داشته، چنان سپاسی که به وسیله آن، در حلقه سپاس گزاران از آفریده هایش زندگی کنیم و با آن بر هر که به خشنودی و گذشتش پیشی گرفته، سبقت گیریم.